ਹੈਲਥ ਨਿਊਜ਼ : ਡਾਇਬਟੀਜ਼ ਦੇ ਇਲਾਜ ਅਤੇ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਸੀਂ ਡਾਈਟ, ਕਸਰਤ, ਨੀਂਦ, ਦਵਾਈਆਂ ਅਤੇ ਡਾਕਟਰ ਤੋਂ ਫਾਲੋ-ਅਪ ਵਰਗੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਗੱਲਾਂ ‘ਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਅਤੇ ਤਰਲ ਪਦਾਰਥਾਂ ਦਾ ਸੰਤੁਲਨ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਹਲਕੀ ਡੀਹਾਈਡਰੇਸ਼ਨ ਬਲੱਡ ਸ਼ੂਗਰ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਵਾਧਾ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਸ਼ੂਗਰ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਲਈ ਡੀਹਾਈਡਰੇਸ਼ਨ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਕਿਉਂ ਹੈ?
ਜਦੋਂ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਦੀ ਕਮੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਬਲੱਡ ਸ਼ੂਗਰ ਵੱਧ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਸ਼ੂਗਰ ਦਾ ਪੱਧਰ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੁਰਦੇ ਫਿਰ ਖੂਨ ਨੂੰ ਫਿਲਟਰ ਕਰਨ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਪਿਸ਼ਾਬ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬੇਕਾਬੂ ਸ਼ੂਗਰ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਿਸ਼ਾਬ, ਪਿਆਸ ਅਤੇ ਡੀਹਾਈਡਰੇਸ਼ਨ ਵਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸ਼ੂਗਰ ਦੇ ਕੇਟੋਆਸੀਡੋਸਿਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਸਰੀਰ ਲੋੜੀਂਦੀ ਇਨਸੁਲਿਨ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਬਲੱਡ ਸ਼ੂਗਰ ਨੂੰ ਊਰਜਾ ਵਜੋਂ ਵਰਤਣ ਲਈ ਸੈੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਹੈ।
ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ, ਲੀਵਰ ਬਾਲਣ ਲਈ ਚਰਬੀ ਨੂੰ ਤੋੜਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਐਸਿਡ ਬਣਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕੋਮਾ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਡਾਇਬੀਟਿਕ ਕੇਟੋਆਸੀਡੋਸਿਸ ਅਤੇ ਕੋਮਾ ਵਾਲੇ ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਪਹਿਲੇ ਇਲਾਜਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਤਰਲ ਪਦਾਰਥਾਂ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪਾਉਣਾ ਹੈ। ਇਨਸੁਲਿਨ ਉਦੋਂ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਹਾਈਡਰੇਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਸ਼ੂਗਰ ਵਿਚ ਡੀਹਾਈਡਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਲੱਛਣ
ਸਭ ਤੋਂ ਆਮ ਲੱਛਣ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਿਆਸ ਅਤੇ ਸੁੱਕੇ ਮੂੰਹ ਹਨ। ਵਧੇਰੇ ਗੰਭੀਰ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਚਮੜੀ ਆਪਣੀ ਲਚਕਤਾ ਗੁਆ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਿਰਦਰਦ, ਸੁੱਕੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਖੁਸ਼ਕ ਚਮੜੀ, ਗੂੜ੍ਹਾ ਪੀਲਾ ਪਿਸ਼ਾਬ, ਚੱਕਰ ਆਉਣਾ, ਆਮ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਅਤੇ ਥਕਾਵਟ ਵਰਗੇ ਲੱਛਣ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਡੀਹਾਈਡਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਲੱਛਣ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸਰੀਰ ਸੰਕਟ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਫਿਰ ਨਬਜ਼ ਤੇਜ਼ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਉਲਝਣ ਅਤੇ ਸੁਸਤੀ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।
